Δυο πολύ σημαντικοί παράγοντες που συντελούν στο να έχει η γυναίκα έναν εύκολο και άνετο φυσιολογικό τοκετό είναι πρώτον να απαλλαγεί από τις αρνητικές πεποιθήσεις που αφορούν την εγκυμοσύνη και τον τοκετό και δεύτερον να αντιμετωπίσει και να ξεπεράσει τους φόβους της. Όπως καταλαβαίνουμε οι δυο αυτοί παράγοντες δεν είναι ανεξάρτητοι μεταξύ τους, αφού οι αρνητικές πεποιθήσεις που μπορεί να έχουμε εντείνουν το φόβο γύρω από ένα γεγονός ή μια κατάσταση.
Και βέβαια καμία γυναίκα δεν ευθύνεται για τις αρνητικές πεποιθήσεις που ίσως έχει σχετικά με την εγκυμοσύνη και τον τοκετό. Αυτές είναι αποτέλεσμα του περιβάλλοντός στο οποίο μεγάλωσε δηλαδή έχουν να κάνουν όχι μόνο με την οικογένειά της αλλά και με την ευρύτερη κοινωνία. Πόσες φορές για παράδειγμα σαν παιδιά, ως έφηβες ή ως νέες γυναίκες δεν ακούσαμε από μεγαλύτερες γυναίκες για τους ‘φοβερούς’ πόνους της γέννας? Η πόσες φορές δεν παρακολουθήσαμε την σκηνή του τοκετού σε χολιγουντιανές ταινίες με την γυναίκα να ‘σφαδάζει’ από τις ’ωδίνες’?
Αν ξεκινήσουμε να μιλάμε για την προέλευση αυτών των στερεότυπων τότε η σκέψη μας αναμφίβολα μας οδηγεί στη θέση που έχει η γυναίκα όχι μόνο στην σημερινή αλλά και σε παλιότερες κοινωνίες. Και το ερώτημα είναι γιατί η κοινωνία θέλει τη γυναίκα να υποφέρει και να βασανίζεται, λες και έχει κάνει κάτι κακό για το οποίο πρέπει να πληρώσει? Η σκέψη μας ακόμη θα μας οδηγήσει στο ότι αυτές οι πεποιθήσεις έχουν και ένα σεξουαλικό υπόβαθρο – τουλάχιστον αυτό μεταδίδεται μέσα από την τηλεόραση και τον κινηματογράφο - και πολύ πιθανόν αυτό το γαϊτανάκι των σκέψεων να μας οδηγήσει τελικά και στο ‘προπατορικό αμάρτημα’ όπου ο θεός είπε στην Εύα ότι ‘θα γεννάει με πόνους τα παιδιά της’.
Μπορεί καμιά γυναίκα να αρνηθεί πόσο βαθιά ριζωμένες είναι στη συνείδησή μας αυτές οι εικόνες και οι πεποιθήσεις? Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι ένα πολύ δεκτικό όργανο και απορροφάει τις πληροφορίες – ειδικά εκείνες που προβάλλονται κατ’ εξακολούθηση – σαν σφουγγάρι. Αν πιστέψουμε ότι κάτι είναι αληθινό – ακόμη κι αν δεν είναι – τότε θα βιώσουμε αυτό που πιστεύουμε. Δηλαδή, αν περιμένουμε τον τοκετό μας να είναι μια επώδυνη διαδικασία τότε μάλλον θα είναι.
Ποιο είναι το αισιόδοξο μήνυμα σε όλα αυτά? Πρώτα απ’ όλα ότι έχουμε πάρει στραβά μαθήματα δηλαδή μας έχουν φοβίσει και δεν μας έχουν πει την αλήθεια γι’ αυτό το θαύμα της ζωής που δημιουργούμε με το σύντροφό μας. Το θαύμα της ζωής και της αγάπης που μπορεί να είναι μια χαρούμενη και γιορτινή εμπειρία που μας δένει ως ζευγάρι και ως γονείς. Ο φόβος και ο αρνητισμός δεν έχουν καμία θέση σε αυτήν την εμπειρία. Το αισιόδοξο μήνυμα είναι ότι αυτά τα στραβά μαθήματα με τη θέληση και την κατάλληλη προσπάθεια μπορούμε να τα βγάλουμε από μέσα μας και να τα αντικαταστήσουμε με υγιείς πεποιθήσεις που μας κάνουν πιο ελεύθερους, πιο αληθινούς και πιο ευτυχισμένους ανθρώπους. Το αισιόδοξο μήνυμα είναι ότι σαν γυναίκες αλλά και ως ζευγάρια θα πρέπει να πάρουμε και πάλι την ευθύνη της εγκυμοσύνης , του τοκετού, της οικογένειας και της ζωής μας στα χέρια μας. Το αισιόδοξο μήνυμα είναι ότι μπορούμε να ανοίξουμε τα μάτια μας και να δούμε ότι είμαστε ισότιμες με τον άντρα, έναν άντρα που τον θέλουμε να είναι δυνατός, αληθινός και συναισθηματικός για να μπορέσει να μας αγαπήσει και μαζί να αλλάξουμε αυτές τις ανόητες πεποιθήσεις γύρω από την σεξουαλικότητα και τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία μας.
Αυτές είναι οι σκέψεις μου πάνω στο βιβλίο ‘Creative Childbirth’ της Michelle Leclaire που αναφέρεται στο πως μπορεί η ύπνωση να βοηθήσει τη γυναίκα και το ζευγάρι να έχουν έναν χαρούμενο και εύκολο τοκετό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου